Kız ve erkek çocuklar arasında doğdukları andan itibaren başlayan fizyolojik farklılık, onların aile içindeki yerlerine, genel anlamda yetiştirilme tarzlarına onlardan beklenenlere, ilgi alanlarına ve tarzlarına etki eder. Kız ve erkek çocuklarının yetiştirme tarzının dışında genetik olarak taşıdıkları birtakım cinse ait özellikleri vardır. Yapılan araştırmalar kız çocuklarının erkek çocuklara oranla toplumsal ilişkilere daha yatkın, estetik ve konuşma, ayrıntılar, düzenlilik ve kişisel sorunları çözme konularında daha becerikli ve istekli olduklarını ortaya çıkarmaktadır.
Erkek çocukların ise daha pratik ve somut, güç ve temel ihtiyaçlara daha duyarlı, gerçekten çok hayal gücünü güçlendiren faaliyetlere yatkın, konuşmaktan çok davranışlara yönelmiş, mekanik şeylere karşı daha ilgili olduklarını göstermektedir.
Bu genel özellikler, bireysel farklılıklar sonucu değişiklik gösterebilir. Aile ortamında çocuğun kaçıncı çocuk olduğu, kendisinden önceki kız ve erkek çocuk sayısı, erkek ve kız çocuğa yüklenmiş özellikler, evdeki erkek ve kadın modelinin özellikleri, çocuğun kişisel özelliklerini ortaya koyabileceği ortamların sağlanmış olması, çocuğun kendi cinsi ile ilgili birtakım davranışları benimseyip benimsememesine neden olabilir.
Aferin, sen bir hanımefendisin
Çocuğun kız ya da erkek olarak cinsel kimliğini kazanmasını aile ortamında ve toplumda yakıştırdığımız etiketler belirler. Toplumlarda kadın ve erkek olarak toplumun bu iki cinse uygun kabul edebildiği davranışlar mesajlar şeklinde çocuklara iletilir. Davranışlarının kabul edilmesi ihtiyacında olan çocuk bunlara uygun davranmaya çalışır. Örneğin bir kız çocuğu odasını topladığı zaman – düzenlilik ve tertip kadınlara özgü bir etiket olarak düşünüldüğünden “Aferin kızlar böyle düzenli olur, odasını toplar” denir. Ayrıca tüm bunlara ek olarak çocuk evde bu tür işleri annesinin yaptığını babasının ise bu sırada musluk tamir ettiğini görürse, cinslere ait davranışlar ve görevler konusunda da mesajlar verilmeye devam edilmiş olur.
Hem kız hem erkek çocuğun cinsel kimliğini kazanabilmesi için uygun ve tutarlı maddelerin olması şarttır. Çocuklarımızın bu tarz olaylara yaklaşımları model aldıkları yetişkinin özelliklerine bağlıdır. Bazı davranışları kadının görevi, erkeğin görevi olarak ayırmak çocuğumuzu bu becerileri öğrenmek konusunda kısıtlamalara götürecekse bu çok da uygun bir tarz olmaz.
Çocuğumuzun kız ya da erkek olsun bir insan olarak yapabilmesi gereken davranışlar onun hayatta kendine daha çok yetebilmesini sağlar. Bir erkek çocuk bebekle oynadığında onun bakımı ile ilgilendiği zaman telaşlanmak yerine onun da ileride bir baba olacağını ve bunu yapması gerektiğini düşünmek daha mantıklı bir yaklaşım olacaktır.
Toplumsal rollerin yüklenilmesi
Çocuklarımıza bazı konularda değerlerimizi aktarırken, onun kendisini bir birey olarak ortaya koymasına engel olmalıyız. Küçük bir çocuğun ihtiyaçları ile yetişkin bir bireyin ihtiyaçları arasındaki farklılık onun kendini ortaya koyuş biçimini etkiler. Çocuğumuz gelişimini deneyerek, yanılarak, oynayarak, aktif tecrübelerde bulunarak tamamlayabilir.
Küçük kızımıza “Sen küçük bir hanımefendisin” demek ilk etapta olumlu bir mesaj olarak algılanabilir. Ama küçük bir hanımefendi olmak hiç de kolay bir şey değildir. Hanımefendi olmanın gerekleri küçük bir kız çocuğunun kaldırabileceğinden daha fazla yük getirir. Kızımız buna uymaya çalışırken kendine baskı yapar. Kendini bastırdıkça da deşarj olamaz ve sonunda hiç beklemediğimiz davranışları gösterebilir. Yani kullandığımız yöntem ters tepmiştir.
Oğlumuzun yetişkin bir erkek olmasını isteyebiliriz ama 5 yaşındaki oğlumuza babası gibi olmasını ya da “Sen abisin” dememizin getireceği bazı olumsuz sonuçlara da hazırlıklı olmalıyız. Bir önceki örnekte olduğu gibi 5 yaşındaki bir erkek çocuk büyüdüğünde babası gibi davranabilir. Ama 5 yaşındayken iki yaşındaki kardeşi gibi olmak ya da babası gibi davranmak hiç de kolay değildir.
Sağlıcakla Kalın.
