Çocuğunuz, evde kendine hizmet edilmesini bekleyen bir prens, anaokulunda ise şaşılacak derecede sorumluluk sahibi. Bu sorunu çözmek sizin elinizde. Selin’in annesi her gün öğlen saatlerinde kızını almak için anaokuluna gider. Dolabın içi karmakarışıktır ve çocuklar dışarıya çıkmak için acele ederler. Anne 3 yaşındaki kızını, o karma karışık dolabın içinden kendi kıyafetlerini seçerken ve hiç kimsenin yardımı olmadan ayakkabılarını ve ceketini giyip, şapkasını başına takarken gördüğünde gözlerine inanamaz. Oysa kızı bunu evde hiçbir zaman yapmaz, annesinin onu giydirmesini ve hazırlamasını bekler. Bu sıkça rastlanılan bir durumdur. Birçok anne çocuklarının anaokulunda daha bağımsız hareket ettiklerini, evde ise hala küçük bir bebek gibi davrandıklarını görür. Bunun birçok nedeni vardır:
Anaokulundaki Eğitim
Anaokulundaki eğitim, evdeki eğitimden çok daha farklıdır. Bağımsızlık çocuğun seçimine kalmamıştır. Orada çocuklar bağımsız olmaları için teşvik edilirler. Eğitimciler, yeni gelen çocuklara ayakkabının nasıl bağlanması gerektiğini, ceketin nasıl giyildiğini ve düğmelerin nasıl iliklendiğini, yemeğin nasıl yendiğini gösterirler. Çocuklar, tek başlarına bir şeyler yapmaları için cesaretlendirilirler. Çünkü bu anaokulu eğitiminin amaçlarından biridir. Bu eğitim çocuğun kas gelişiminin iyi ve sosyal açıdan bağımsız, kendine güvenir olmasını amaçlar.
Giyinemeyen bir çocuk, oynamak için dışarıya geç çıkıp, oyuna geç katılır. Oyuncaklarını toplamayan çocuğa, başka oyuncaklar verilmez. Çocuğunuzun evde de böyle davranmasını ister misiniz? O zaman çocuğunuzun tek başına başardığı şeylere müdahale etmekten vazgeçin. Aksi halde, “Anaokulunda bunları yapıyorsun ama…” türünden uzayıp giden sitemler hiçbir işe yaramaz.
Çocuğa Güvenmek
Eğitimciler, çocukların yeteneklerine, kendi anne – babalarından daha çok güvenirler. Anne – babalar çoğu zaman çocuklarının neleri başardıklarını ve başarabileceklerini bilmezler. Çocuklarını başka çocuklarla kıyaslama imkânları da yoktur. Çocukları yaşına uygun bir şeyler yaptıkları zaman da şaşırırlar. Örneğin, kendi kendine giyinmek, yemek yemek, sürahideki meyve suyunu bardağa dökmek, tabağı yıkamak, sofrayı kurmak, çiçekleri sulamak gibi. Çocuğunuza güvenin ve onu cesaretlendirin (“Bunu yapabilirsin” ”gibi) Yaptığı ufak bir şey bile olsa, bu hareketini övün. Çocuğunuzdan imkansızı başarmasını beklemeyin. Ufak tefek yanlışlıklar öğrenme süreçlerinin bir parçasıdır.
Model Olmak
Çocukların, anaokullarında örnek alabilecekleri birçok yetişkin ve kendi yaş gruplarından daha büyükgruplar vardır. Anaokuluna yeni başlayan çocuklar, buradaki kişileri örnek alıp, bunlardan birçok şeyler öğrenirler. Evde de anne ve babalarını örnek alırlar. Her çocuk, onların istedikleri gibi olmayı arzular. Siz de çocuğunuza bu şansı tanıyın. Kendi kendine giyinmesine, yemesine ve ev işlerinde size yardım etmesine izin verin (örneğin, sofra kurmak, çamaşır makinasındaki çamaşırları getirmek gibi).
Zaman Tanımak
Çocukların büyüklerden daha fazla zamana ihtiyaçları vardır. Anne – babalar genellikle aceleci davranırlar, çünkü yetişmeleri gereken işleri vardır. Bu nedenle çocuğun kendi kendine hazırlanmasına, yemek yemesine izin vermeyip, onu kendileri hazırlayıp yedirirler. Oysa ki bunu yaparak çocuğun kendine olan güvenini zedeleyip, gelişimini geciktirirler. Sabahları çocuğunuza 15 dakika daha fazla zaman ayırmaya çalışın. Onun tek başına giyinmesi ve yemek yemesi biraz zaman alabilir.
Çocuğu Kaybetme Korkusu
Bazı anne – babalar, çocuğun işlerini tek başına yapmasına izin vermezler, çünkü bilinç altında ondan uzaklaşacağından korkarlar. Ne de olsa anaokulu, çocuğun ailesinden uzaklaşmak ve bağımsız olmak için attığı ilk adımdır. Bu çocuk için ne kadar hoşsa, anne ve babalar için de o kadar kaygı vericidir. Size zor gelse bile çocuğunuzun iplerini biraz gevşetin. Ona yapabileceği sorumluluklar verin ve kararlara katılımını sağlayın. Yoksa çocuğunuzun kendi ayakları üzerinde durmasını geciktirirsiniz.
